Escape Your Bubble – από δολάρια και δεδομένα

Κάθε χρόνο, όταν επιστρέφω σπίτι για την Ημέρα των Ευχαριστιών, θυμάμαι πόσο διαφορετικός είναι ο κόσμος μου από αυτόν των τυπικών Αμερικανών. Και είμαι δεν μιλώντας για τη διαφορά μεταξύ της ζωής στη Νέα Υόρκη και των προαστίων της Νότιας Καλιφόρνια (από όπου είναι η οικογένειά μου). Όχι, είναι πολύ μεγαλύτερο από αυτό. Είναι η διαφορά ανάμεσα σε αυτό που σκέφτομαι σε καθημερινή βάση και σε αυτό που τείνει να σκέφτεται η υπόλοιπη οικογένειά μου. Είναι σαν να ζούμε σε διαφορετικά σύμπαντα.

Ενώ το Twitter αστειευόταν όλο το Σαββατοκύριακο σχετικά με το πώς η συνομιλία για την Ημέρα των Ευχαριστιών θα κυριαρχούνταν από κρυπτονομίσματα, NFT και το Metaverse, κανένα άτομο δεν αναφέρθηκε σε αυτά τα θέματα. Δεν έγινε καμία αναφορά στο web3. Δεν έγινε καμία αναφορά για DAO. Ειλικρινά, ουσιαστικά δεν έγινε καθόλου λόγος για οικονομικά. Στην πραγματικότητα, η μόνη αναφορά στο χρηματιστήριο ήρθε από τον 87χρονο μεγάλο θείο μου που μου το θυμίζει ετησίως από όλες τις μετοχές που μπορούσε να αγοράσει ως νεότερος αλλά δεν το έκανε.

Ωστόσο, εδώ ήμουν έτοιμος να εξηγήσω στην οικογένειά μου γιατί ξόδεψα σχεδόν 200 $ ΜΗΝ αγοράζοντας ένα αντίγραφο του Συντάγματος των ΗΠΑ. Αλλά δεν χρειάστηκε ποτέ γιατί δεν προέκυψε ποτέ. Κανείς στην οικογένειά μου δεν μιλούσε γι’ αυτό.

Τι μιλούσαν λοιπόν;

Μιλούσαν για αύξηση των τιμών του φυσικού αερίου (όχι εκείνοι τιμές του φυσικού αερίου) και το ληστείες συνθλίψεων και αρπαγών που συμβαίνουν στο Σαν Φρανσίσκο. Μιλούσαν για όσα συνέβαιναν στη ζωή τους. Γελούσαν με παλιές αναμνήσεις. Σχεδίαζαν μελλοντικά ταξίδια που ήθελαν να κάνουν. Αλλά δεν συζητούσαν χρήματα. Καθόλου.

Ωστόσο, όποτε έριξα μια ματιά στο Instagram ή στο Twitter, ερχόμουν πρόσωπο με πρόσωπο μου πραγματικότητα. Ακόμη και την Ημέρα των Ευχαριστιών, οι άνθρωποι έβγαζαν συμβουλές για χρήματα. Χωρίς ρεπό, σωστά;

Η αντίθεση μεταξύ των πληροφοριών που κατανάλωνα και των πληροφοριών που κατανάλωναν δεν θα μπορούσε να ήταν πιο ξεκάθαρη εκείνη τη στιγμή. Και είχε βαθιά επίδραση πάνω μου. Μεγαλύτερη επίδραση σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια. Ίσως το πρόσεξα μόνο επειδή δεν είχα δει την οικογένειά μου μαζί εδώ και δύο χρόνια (ευχαριστώ τον COVID). Ή ίσως ήταν επειδή τον τελευταίο καιρό είχα επικεντρωθεί τόσο στην ανάπτυξη τον λογαριασμό μου στο Instagram.

Ό,τι κι αν ήταν, με έκανε να συνειδητοποιήσω πόσο προκατειλημμένη είναι η κοσμοθεωρία μου. Με έκανε να συνειδητοποιήσω πόσο πολύ η καριέρα μου είχε επηρεάσει τη σκέψη μου. Πρόσφατα έγραψα για το πώς οι μετοχές των κρυπτονομισμάτων και των ΗΠΑ μπορεί να είναι σε μικρές φούσκες, αλλά εδώ ζούσα σε ακόμη μεγαλύτερη. Δεν το λέω για να υποτιμήσω τον εαυτό μου, αλλά ως υπενθύμιση του πόσο δύσκολο μπορεί να είναι να έχεις μια πραγματικά αντικειμενική άποψη.

Για παράδειγμα, πρόσφατα υποστήριξα ότι το Metaverse θα αποτύγχανε επειδή δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί οι άνθρωποι περνούσαν όλο τον χρόνο τους εκεί. Ο πραγματικός κόσμος φαινόταν πολύ ελκυστικός και επίσης Λίντι. Αλλά μετά διάβασα ένα συνέντευξη του Niccolo Soldo και του Marc Andreessen όπου ο Andreessen υποστηρίζει ότι η παρανόησή μου για το Metaverse οφείλεται σε αυτό που αποκαλεί «προνόμιο της πραγματικότητας». Ο Andreessen αναφέρει:

Ένα μικρό ποσοστό των ανθρώπων ζει σε ένα πραγματικό περιβάλλον που είναι πλούσιο, ακόμη και ξεχειλισμένο, με ένδοξη ουσία, όμορφα περιβάλλοντα, άφθονο ερέθισμα και πολλούς συναρπαστικούς ανθρώπους για να μιλήσετε, να εργαστείτε και να βγείτε ραντεβού. Αυτοί είναι επίσης *όλα* τα άτομα που μπορούν να κάνουν διερευνητικές ερωτήσεις σαν τις δικές σας. Όλοι οι άλλοι, η συντριπτική πλειονότητα της ανθρωπότητας, δεν έχουν το Προνόμιο Πραγματικότητας—ο διαδικτυακός κόσμος τους είναι ή θα είναι αμέτρητα πλουσιότερος και ικανοποιητικός από το μεγαλύτερο μέρος του φυσικού και κοινωνικού περιβάλλοντος γύρω τους στον πραγματικό κόσμο χωρίς εισαγωγικά.

Οι Reality Privileged, φυσικά, αποκαλούν αυτό το συμπέρασμα δυστοπικό και απαιτούν να δώσουμε προτεραιότητα στις βελτιώσεις στην πραγματικότητα έναντι των βελτιώσεων στην εικονικότητα. Στο οποίο λέω: η πραγματικότητα είχε 5.000 χρόνια για να γίνει καλά, και είναι ξεκάθαρα ότι εξακολουθεί να λείπει θλιβερά για τους περισσότερους ανθρώπους. Δεν νομίζω ότι πρέπει να περιμένουμε άλλα 5.000 χρόνια για να δούμε αν θα κλείσει τελικά το χάσμα. Πρέπει να οικοδομήσουμε —και χτίζουμε— διαδικτυακούς κόσμους που κάνουν τη ζωή, την εργασία και την αγάπη υπέροχα για όλους, ανεξάρτητα από το επίπεδο στέρησης της πραγματικότητας στο οποίο βρίσκονται.

Από αυτή την άποψη είναι προφανές ότι δεν έπρεπε να είμαι τόσο δύσπιστος για το Metaverse. Αλλά η καθημερινή μου ύπαρξη δεν θα μου το επέτρεπε. Έπρεπε να μετακινηθώ πέρα την κοσμοθεωρία μου να βλέπω τα πράγματα καθαρά. Μου θυμίζει τις αρχικές γραμμές προς Αυτό είναι το Νερό, η περίφημη εναρκτήρια ομιλία του αείμνηστου Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας:

Υπάρχουν αυτά τα δύο μικρά ψάρια που κολυμπούν μαζί και τυχαίνει να συναντούν ένα μεγαλύτερο ψάρι που κολυμπάει από την άλλη πλευρά, το οποίο τους γνέφει και τους λέει «Καλημέρα, αγόρια. Πώς είναι το νερό;» Και τα δύο νεαρά ψάρια κολυμπούν για λίγο, και τελικά το ένα από αυτά κοιτάζει το άλλο και λέει «Τι διάολο είναι το νερό;»

Η εισαγωγή κάνει πάντα ένα χαμόγελο στο πρόσωπό μου αποκαλύπτοντας μια βαθύτερη αλήθεια – εσύ είσαι το νεαρό ψάρι και το ίδιο κι εγώ.

Αλλά δεν το κάνετε αφή έτσι κάνεις εσύ; Πιθανότατα ξοδεύετε τον περισσότερο χρόνο σας σκεπτόμενοι ότι έχετε αντικειμενική αντίληψη της πραγματικότητας. Ζυγίζεις τα θέματα. Προσεγγίζεις τα πράγματα λογικά. Αισθάνομαι το ίδιο.

Αλλά κάθε τόσο λαμβάνω μια υπενθύμιση ότι τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται. Αυτό, ίσως, δεν το ξέρω όσο νομίζω. Αυτό δεν είναι έλλειψη αυτοπεποίθησης αλλά μια δόση ταπεινότητας.

Γιατί όλοι ζούμε σε φούσκες. Μερικές από αυτές τις φούσκες είναι φτιαγμένες από χρήματα. Κάποια είναι φτιαγμένα από δύναμη. Κάποια περηφάνια. Μερικά από μίσος. Κάποια από λαγνεία. Κάποια απώλεια. Το ερώτημα δεν είναι αν βρίσκεστε σε μια φούσκα, αλλά πόσο συχνά βγαίνετε από αυτήν; Πόσο συχνά ξεφεύγετε από τη φούσκα σας για να δείτε τον κόσμο με διαφορετικό πρίσμα;

Επειδή η αποτυχία να ξεφύγει μπορεί να οδηγήσει σε ένα αγενές ξύπνημα. Μπορείτε να κυνηγήσετε χρήματα ή δύναμη ή ομορφιά ή κάποια άλλη ιδέα που τελικά σας παρασύρει. Μπορείτε να κερδίσετε αυτό το παιχνίδι, αλλά να χάσετε τον εαυτό σας στη διαδικασία. Νικητής στη μάχη, αλλά νικημένος στον πόλεμο. Γιατί υπάρχουν περισσότερα στη ζωή από αυτά που υπάρχουν στη φούσκα σου. Απλά πρέπει να το ξεφύγεις μια στο τόσο για να το μάθεις.

Ευχαριστούμε που το διαβάσατε!

Εάν σας άρεσε αυτή η ανάρτηση, σκεφτείτε να εγγραφείτε στο ενημερωτικό δελτίο μου.

Αυτή είναι η ανάρτηση 270. Οποιοσδήποτε κωδικός έχω σχέση με αυτήν την ανάρτηση μπορείτε να βρείτε εδώ με την ίδια αρίθμηση: https://github.com/nmaggiulli/of-dollars-and-data